Hartje winter zijn wij even een weekje naar het zonovergoten Fuerteventura afgereisd. Heerlijke week gehad met, jawel, veel zon, fietstochtje langs de noordkust en een wandeling naar de top van een kraterrand een kilometertje of wat buiten Corralejo. De kraterrand is op slechts 286 m hoogte maar 't was me wel even een klimmetje.
Binnen het uur hadden we de top bereikt en na een slokje water, koekjes en de nodige kiekjes begonnen we aan de tocht naar beneden. Altijd saai om via dezelfde weg terug te gaan dus we kozen een andere route.
Lopen, lopen, lopen, onderuitgaan, lopen, lopen. Enfin, lijkt me duidelijk. Uiteindelijk beneden aangekomen konden we weer op een weg lopen, een dirt track. In een bocht zag ik op gegeven moment een geit. Dolenthousiast liep ik de richting op waar de geit stond, ik was wel verbaasd dat het beest niet wegliep. Dichterbij gekomen zag ik waarom. 't Beest was morsdood. En hij was niet de enige. Overal lagen botten en in verre staat van ontbinding zijnde en gemummificeerde geiten.
Blijkbaar waren we beland bij de plek waar de geitenboer zijn dode beesten dumpte. Kennelijk is op Fuertevenuta geen kadaverbeleid (of wel en is dit een lekker goedkoop alternatief).
En tja, ik ben ik en ik vind 'kadaverfotografie' best wel interessant. Is een soort van rode draad. Ik geloof dat ik op iedere vakantie wel een dood beest op de gevoelige plaat vastleg. Zal er eens een blogje over schrijven.
