a walk in the park

zomaar een maandagmiddag in december

 

Kamperen, hoi!

Met verbazing, verwondering en respect lees en hoor ik in de vrienden- en burenkring hoe zij op vakantie gaan. Althans, hoe de voorbereidingen zijn. Het mooist is nog het 'koffer- en auto inpak leed'. Want ach, we gaan met eigen auto, hoeven ons vooral niet te houden aan de rottige 20 kilo die je in een vliegtuig mee mag nemen. Dus waarom niet de halve kledingkast mee? Je weet per slot van rekening nooit wat voor weer het gaat worden in het buitenland; het kan vriezen, het kan dooien. Nou ja, iets minder extreem maar wel een truitje mee. En nee, niet alleen die blauwe maar ook de witte en de beige en die grijze want niet alle truitjes kunnen op alle rokken/broeken. En dan de schoenen. Bruin staat weer niet bij alle zwart, zwart niet bij alle bruin. Teenslippers, badslippers voor onder de douche (want wie wil nou op die vieze tegeltjes staan), kleppertjes, hakjes, wandelschoenen, platte schoenen, waterschoenen en ga zo maar door (mensen, voel je vooral niet aangesproken, ik ben écht net zo erg!!).

En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die denken dat er in het buitenland niks te eten te koop is.... Da's stof voor een heel nieuw logje.

En het mooie is dat er tegenwoordig niet eens meer een tent of caravan meegaat, die staat namelijk al kant en klaar met bedden en beddengoed op die gezellige camping vlak bij een meer of de zee.

Ik heb geen idee hoe mijn ouders het vroeger voor elkaar hebben gekregen. 3 weken Frankrijk met: 3 dochters, 2 tenten, grondzeilen, tafel, stoelen, luchtbedden, slaapzakken, kooktoestel, pannen, potten, borden, bestek, glazen, bekers, droge voorraad voor de eerste dag, een rubber boot met peddels, badmintonrackets, beachball, scrabble, koelbox, afwasteil, reserveharingen, een doos boeken, puzzelboeken, boeken over vlinders, plantjes, beestjes, insekten, een voetbal, voor 5 mensen kleding, schoenen, camera's, pikhouweel en niet te vergeten een voorraad shag voor mijn pa want die rookte toen nog. En dat alles in een standaard auto met een imperiaal op het dak. En op de terugweg zaten de beentjes nog hoger omdat de lading wijn onder de slaapzakken tussen de voorstoelen en achterbank lag. 

Mijn vader had 1 eis: hij moest nog wel iets kunnen zien via de achteruitkijkspiegel. Dus wie moest er in het midden? Precies, de benjamin, het onderdeurtje, de pygmee, ik dus. Oh en wat kón het af en toe gezellig zijn achterin de auto. Reken uit: 3 meiden, beperkte ruimte, echt, vrede op aarde was een term die wij dan echt niet kenden!

Schoppen, knijpen, slaan, schreeuwen, gekke bekken trekken, gekauwd eten laten zien. En tja, ik zat in het midden dus mocht mijn vader of moeder het gedonder zat zijn dan zat ik binnen handbereik en natuurlijk goed zichtbaar via de achteruitkijkspiegel. En dat geruzie en gedoe moesten mijn ouders dus 1100 km aanhoren. Respect voor het geduld dat zij bewaarden. Mijn moeder probeerde zo af en toe weer eens een boterham met warm geworden cervelaatworst te slijten of iets te drinken te geven. Dan hielden we even onze monden.

Geloof het of niet, tijdens het zoeken naar plaatjes voor bij mijn log kwam ik zelfs een inpakwedstrijd (!!) tegen. Het moet niet gekker worden.

Voor wat het inpakken aangaat: mijn mama  was en is kampioen voorbereiden en klaarzetten en mijn papa bekijkt het hele zootje en heeft in zijn hoofd de auto al ingepakt en floep, gaat 't zo de auto in. Beetje duwen, sjorren en trekken en 't zootje ligt goed.

De kampeertrips van mijn ouders zijn ingeruild voor een verblijf in het huisje in Frankrijk van mijn zus en zwager. Het kampeerleed blijft mijn ouders in elk geval bespaard.

Ik wens alle mensen die ooit nog gaan kamperen (inclusief ondergetekende) heel veel succes met de voorbereidingen, de reis, de tent opzetten, inpakken etc. etc.

Bezoek!

Altijd als ik in de keuken sta kijk ik even naar buiten naar wat er zich afspeelt in de tuin. Onder het huisje met pinda's zag ik iets roods. Mijn eerste gedachte was dat dat wel een hele rare koolmees moest zijn. Ik keek nog eens goed en ik zag dat het een bonte specht was (ik geloof de grote bonte specht). Voor de een misschien gewoon een vogel maar dat ik zo'n vogel in mijn tuintje heb vind ik toch wel bijzonder.

Gisterochtend zat op de schutting van de achterburen een kramsvogel, die heb ik nog niet kunnen fotograferen.

Thailand (slot)

Bijna een week terug. We zitten weer helemaal in het drukke ritme van het werk.

In Thailand zoveel gezien en meegemaakt. Dat is soms heel moeilijk om in woorden uit te drukken. Gelukkig hebben we de foto's nog!

Klik op thailand 2011 en kijk (het zijn er slechts 218)

Thailand deel 4

Alweer een hele tijd geleden dat ik wat op mijn weblog heb gezet. In de tussentijd hebben we echt heel veel gedaan.
Chiang Mai was geweldig! Leuke stad, lekker verdwaald maar zo kom je wel in het 'echte' leven terecht.

De tweede dag dat we in Chiang Mai waren hebben we een jungleflight gedaan. Ik met mijn hoogtevrees zoevend over de bomen, abseilend in het regenwoud, wie had dat kunnen denken. We hebben 22 platforms gedaan, een houten brug (of twee?) en 3 x abseilen. De hoogste was 40 meter!! Ik ben dus eigenlijk hartstikke trots op mezelf! We hadden een hele gekke instructeur mee, een kleine opdonder. Zijn collega noemde hem de ladyboymonkey. Het enige wat ie deed was lachen, nog harder lachen en iedereen in de zeik zetten. Ik heb het niet in mijn broek gedaan van angst maar wel van het lachen!! De foto's en filmpjes zien jullie wel na onze terugkomst.

 De derde dag zijn we naar de olifantjes geweest. Wat een prachtige beesten!! We mochten ze voeren, ze aanraken, en als klap op de vuurpijl mochten we ze met emmers natgooien. Helaas mocht dit maar een keer, terwijl ons in de bus op de heenweg toch echt werd verteld dat we het 2x mochten doen. Neemt helemaal niets weg van de geweldige ervaring om ze van dichtbij te mogen meemaken. Mevrouw Lek (da's klein in het Thais) heeft een prachtig natuurgebied in het regenwoud van het noorden van Thailand.

De laatste dag hebben we dus lekker rondgedwaald en zijn verdwaald. Op de dag van vertrek moeten we om 7 uur met de taxi naar het vliegveld om vervolgens om 21.00 uur in ons volgende verblijf aan te komen. Maar mensen lief, wat een verblijf! Je gooit je gordijntjes open en ziet een hangmat, de zee, palmbomen. Oh en nu nog wat wasgoed dat wappert in de wind.

Vanochtend een motorscooter gehuurd en beetje rondgereden, watervallen bekeken en om daar te komen moest je dus een aardig eind omhoog klimmen. Pffft. We hebben ons inmiddels 3x gedoucht. Vanmiddag lekker gebadderd in de zee. Ik zeg badderen omdat het zeewater zo warm is als een bad. Niet echt afkoelen dus. Wel een heel aparte ervaring. Van de eigenaresse (een Israelische met een Franse man) wat tips gekregen van plekken op het eiland om te bezoeken.

Vanavond gaan we een paar uurtjes het gekkenhuis wat Full Moon Party heet bekijken. Als het niks is zijn we zo weer naar de taxi. Is het leuk dan doen we nog een dansje extra.

Voor nu toedels!!! Groetjes van ons!

Thailand deel 3 (de treinreis)

Vandaag even geen foto maar gewoon een lap tekst. Foto volgt wanneer ik weer een aansluiting heb om mijn camera aan te hangen.

De treinen in Thailand. Wat een belevenis. We hadden de hele ochtend in Ayutthaya tempels bekeken, de middag gewoon helemaal niets (paar baantjes trekken in het zwembad), heerlijk gegeten en om 8 uur zou de tuktuk van Mai en Gai ons naar het station brengen. Waarschijnlijk had de dame van het hotel gezegd dat we nog langs de 7 Eleven (supermarkt) wilden want daar stopten we ineens. Gai ging haar lichtrekening betalen en ik cola, water, chips en nog wat kleine versnaperingen. Op het station afgezet en we moesten nog iets van 3 kwartier wachten.

Er komt een trein aan en de stationsmeneer (met dikke pet en belangrijk uniform) vroeg in welke coupe (de accenten op de e,i,o,u doen 't hier niet) we zaten, ik liet onze kaarten zien en hij gebaarde naar een van de achterste treinstellen. Wij rennen, instappen en hup, naar stoel nummers 9 en 10 in treinstel 10. Daar aangekomen blijkt er al een gezinnetje te zitten. Ik kijk op hun kaart, ik kijk op mijn kaart en daar was het besef: WRONG TRAIN !!!! Oh jee, de treinmeneer met pet en belangrijk uniform gebaren naar zijn collega dat we verkeerd zaten en dat we de trein nog uit moesten. Dikke pech he, die reed dus al. Ik zie het stationnetje sneller en sneller voorbij schieten.

We waren in de trein beland die om 19.45 had moeten vertrekken. No problem, you get out next stop. Wij waren aan het genieten van de koele airco, het vooruitzicht op ruime bedden en het feit dat we in elk geval in een trein de goede kant op zaten en niet eentje die naar het oosten van het land zou gaan.

Na een uurtje bereikten we Lop Buri. In het daglicht zal 't vast een mooi plaatsje zijn. Onze eerste kennismaking met het stationspersoneel was dat we ze driftig een dode hond van het spoor afhaalden en de sporen van het fatale ongeluk uitwisten met een tuinslang. Het vriendinnetje van deze hond heeft nog een hele tijd zitten snuffelen en zoeken. Bah, zielig. Harde realiteit, erg veel honden hier in Thailand. Maar op wat schurfterige exemplaren zien ze er goed uit.

Enfin, vertraging, vertraging, vertraging. Van de spoorwegmeneren heb ik nog 2 banaantjes gekregen. Erg vriendelijk zijn de Thai! De trein kwam uiteindelijk om 23.00 uur. Wij fluisterend naar ons slaaphok. Viel wat tegen want we zaten duidelijk in een mindere trein. De restauratiecoupe was ook al dicht dus restte ons om het bed in te duiken.
Omdat het allemaal zo snel snel moest heb ik geen kans gezien mijn oordoppen en oogmaskertje uit mijn rugzak te halen. En geloof me, die heb je nodig. De lichten blijven gewoon aan en de Thai en rugzaktoeristen snurken alsof hun leven ervanaf hangt.

Wat mij opviel is dat de mensen echt zonder gene lekker in hun onderbroekje, krabbend aan hun kont en op hun tijgerpoten plastic sloffen vrolijk door de treinstellen lopen met hun toilettasje. Het is gewoon een groot slaapfeestje. 's Morgens is er een ontbijtje en een gezellig praatje met de mevrouw die de hele nacht heeft liggen snurken.

Vanaf dat het licht werd heb ik het gordijntje voor het raam weggeschoven, heb mijn kussen rechtop gezet en ben gaan genieten van het ontzettend mooie landschap. Wat een verschil met Bangkok zeg! Bergen, plantages, rijstvelden, ravijnen, rivieren. Alles prachtig. Zo ontzettend groen.

Vanmiddag gaan we de bergen in naar (alweer) een tempel en een buitenverblijf van de koning. Morgen jungleflight en maandag olifantenpoep scheppen.

En dan ga ik nu even voor mijn lieve vriendje wat lekkers kopen in het winkeltje om de hoek.

Dikke kus !!!

Thailand deel 2

En zo zit je gewoon 4 dagen in Thailand! De eerste 3 in Bangkok overleefd. Te veel gezien en vooral geroken om zo maar even tussen neus en lippen door te vertellen.

Gisteren een fietstochtje gemaakt. Het was 34 graden met een luchtvochtigheid 'veel'. 3 uur gefietst door straatjes, steegjes, over markten, pleinen, schoolpleinen, tussen de monniken door, met de fiets op de boot en ga zo maar door.

Onderweg de meest vreemde zaken gezien. Vooral heel veel rotzooi. 2e, 3e en 10e hands auto onderdelen zoals gids Andy (da's een vrouw, looking like a guy) wist te vertellen.

Verder lekker niets gedaan. Beetje in het zwembad gehangen, tukje gedaan, rondje op Khaosan Road gelopen en daar een paar drankjes gedronken.

Vandaag afgereisd naar Ayutthaya met de dieseltrein. Voor 15 bath p.p. tussen de locals en de venters. Airco is een raampje links en een raampje rechts. Wij zaten nog luxe, op skai, een wagon verderop zaten ze op houten kerkbanken.

Vandaag hier wat rondgewandeld en twee keer gezwommen. Na de hectiek van Bangkok is het hier een oase van rust en luxe. Een huisje met een buitendouche, een toilet met een voilegordijntje en een stille airco.

Groetjes !!!

Thailand deel 1

Wat Arun Bangkok

Onze reis begon natuurlijk al lang lang geleden met het boeken van de ontzettend goedkope tickets via Egypt Air. Je verwacht dan een steenkolen maatschappij maar dat viel echt reuze mee.

Vriendje Stokvis heeft ons naar de trein gebracht. Achteraf gezien had dit wel een half uurtje later gekund, er was ' iets'  aan de hand op het spoor. Gebeurt anders nooit!!

Op Schiphol maar ff een burgertje gegeten bij vriend BK. De reis naar Cairo begon met een kleine vertraging van een half uur. Die lui dachten: Die mensen moeten eten! Dus floep een maaltijd. Op Cairo zijn we echt met een sneltreinvaart door de controle geloodsd. Geen idee wat ze dachten maar security kwam hier niet aan te pas. Het vliegtuig naar Bangkok was superdeluxe. Schermjes zodat je je eigen films kon kiezen, gamen etc etc. Oh en natuurlijk kregen we een maaltijd! En na het slapen nog een ontbijt.

Enfin, onze eerste ervaring met Thailand: WARM EN ZWETERIG. We waren onze handige adressen vergeten. Na een kleine 3 kwartier kwamen we aan bij het guest house. Lekkere koude douche genomen en hop, de buurt verkennen. Van een vriendelijke Thaise meneer een kaart gekregen en tips en maximaal te betalen bedragen. Met een tuktuk langs de gouden Buddha geweest. Daar was een ceremonie bezig. Een paar foto's geschoten en weer terug de tuktuk in. Natuurlijk probeerde de chauffeur nog even of we naar een of ander duister kledingwinkeltje wilden. Die arme man kreeg ook maar een paar baht maar wij hielden vol!! Gewoon naar Khao San Road! Daar heb ik die vette rode hippiebroek die je op de foto ziet gekocht. Ik moet nog hard werken aan mijn PANG PAI (too much!!) en het afdingen.

Vandaag een boottocht gemaakt over de rivier en zijtakken ervan. Van onderstaande charmante dame de mooie waaier gekocht. Die heb je hier hard nodig!

Verder hebben we de Wat Arun bezocht, The Grand Palace en de Wat huppeldepup met de emerald buddha. Robert heeft net nog een stukje gezwommen in het zwembad, ik heb heerlijk een koud biertje genomen. Ik zie nu al op tegen het verlaten van het internethok waar de airco lekker aan het draaien is.

Tot gauw!!!

Lente

Lente, ik ben er dol op. Mijn favoriete seizoen. Het groene seizoen, het seizoen van de nieuwe aanwas. Gisteren in het park zag ik vader en moeder meerkoet druk in de weer om voor hun kroost allerlei lekkers op te duiken.

Maandagmiddagmonster

Als ik op maandag vrij ben dan laat ik de hond van de overburen uit. Muffit heet ze. Een klein boomerachtig beestje. Meestal lopen we een uur door het park te slenteren. Als het erg slecht weer wordt zal ik vast het uur niet vol maken. Maar dat zien we dan wel weer. Vooralsnog alleen maar droog weer gehad.

Voorheen liep buurman Karel door het park en de buurt met zijn eigen hond en twee buurthonden, waaronder Muffit. Karel werkte vanuit huis en kon overdag prima de honden uitlaten. KUS, Karels Uitlaat Service. Helaas is Karel onlangs op veel te jonge leeftijd overleden. Zijn hond is opgevangen door de buren voor wie hij ook de hond uitliet.

Toen ik Muffit in het begin uitliet snapte ik natuurlijk helemaal niets van de regels en liet haar loslopen waar het niet mocht. Nadat de buurvrouw mij vertelde dat ik daar een boete voor kon krijgen heb ik goed gekeken waar de bordjes staan en nu zorg ik dat ze netjes in het losloopgebied blijft. En ik moet zeggen dat het een aardig groot gebied is in het park om de hoek.

De hele buitenring is voor de honden en er zijn een aantal velden waar de beesten lekker kunnen rennen. Ik zorg altijd dat ik een veldje uitkies waar geen mensen en ook geen andere honden zijn. Eén omdat ik echt geen zin heb in onnozele praatjes met mensen die ik niet ken en twee omdat Muffit geen held is met andere honden. Oh en drie omdat het meestal ondergetekende is die achter de bal/stok aanrent en tja, voor schut staan vindt geen hond leuk.

Ik ben eigenlijk geen 'hondenmens' maar het is wel heel erg lekker om gewoon even een uurtje het verstand op nul te zetten en door het park te lopen. Zonder hond zou ik dat natuurlijk ook wel kunnen doen maar vaak is de verleiding om in en om het huis te blijven te groot.

Maandagmiddag 12 uur, MUS, Miertjes Uitlaat Service.

Jamiroquai

Gisteravond naar Jamiroquai geweest. Ze speelden in Ahoy Rotterdam. Met mijn nieuwe compact camera, de Panasonic Lumix DMC-TZ8 wat bewegend beeld vastgelegd. In een programma'tje achter elkaar gezet en floep, je hebt bijna 4 minuten film.

Jamiroquai Ahoy Rotterdam from miranda wiersma on Vimeo.

tuintje

Een uurtje flink doorwerken en de tuintegels zijn weer schoon. Volgend weekend alleen nog even het afdak van de konijnenren, die steekt nu wel erg groen af tegen de rest.

Overigens is blind konijn Rum gisteren vanwege de herrie van de hogedrukreiniger in haar eentje, dus zonder blindegeleidecaviaatje, het trappetje naar de bovenverdieping in de konijnenvilla opgeklommen.

Het ontluikend groen staat niet op de foto. Dat hangt aan en staat tegen de schuttingen links en rechts. En uiteraard in de voortuin. Die betegelde achtertuin is gewoon handig als je fysieke gestel niet altijd doet wat je wilt. Zo'n voortuintje is dan nog te behappen.

Die voortuin is volgend weekend weer aan de beurt. Ik zoek nog een aantal tufa stenen om mijn muurtje af te bouwen. Zie onderstaand voorbeeld als je niet weet hoe tufa stenen eruit zien.

Bye bye Tuc Cheese, Fromage, Kaas, Queso

Vrijdagavond, tijd om te ontspannen na een drukke werkweek. De weekendboodschappen zijn binnen dus morgen geen drukke supermarkten bezoeken. En ik heb 'mijn' vrijdagavondzonde al gekocht dus laat de vrijdagavond maar beginnen!

Vrijdagavond, tijd voor een biertje, wijntje of een frisje, maar bovenal: TIME TO TUC. En wel Tuc Cheese, Kaas, Fromage, Queso!

Tot vandaag. De verpakking voelde anders en er stond 'nieuw recept' op de verpakking. Je kent het wel, zo'n geel rondje met rode letters, valt 't lekker op. Maar ze zetten er vaker op dat het '(ver)nieuw(d) recept' is en dan smaakt 't gewoon zoals altijd. Zetten ze 't er gewoon op om er weer een beetje uit te springen tussen alle andere aanbieders van lekkere zoutjes. Wordt het product weer vaker gekocht. Nieuw is tenslotte beter. Althans, dat is wat de meeste mensen denken.

Vrijdagavond, ik zit met een sloot aanmaaklimonade in een mooie grote plastic beker én natuurlijk een verpakking Tuc Cheese, Fromage, Kaas, Queso in de aanslag om een heerlijke 'lekker dom naar de tv staren' avond in te luiden. De eerste slok drinken, de verpakking Tuc naast me op tafel. Ik kijk en val aan. De verpaking gaat open. Voorzichtig hoeft niet want ik weet, dat hele pak gaat op! Maar ik ben ik, pietlut, dus die verpakking mag niet scheuren. Ik druk met mijn nagel voorzichtig een aantal overheerlijke Tucjes Cheese, Fromage, Kaas, Queso omhoog en zet die rechtop in de verpakking. Eindelijk is het zover!

Het water loopt me bijna in de mond. Ik pak er eentje en bekijk de 'nieuw recept' Tuc met een flinke portie wantrouwen. Oh jee, ze zien er wel brosser uit dan voorheen. Ze voelen zelfs anders aan. Ik ruik en vrees het ergste. Ik proef en mijn grootste tuc-nachtmerrie is plotsklaps de waarheid: mijn geliefde Tuc Cheese, Fromage, Kaas, Queso is ronduit VIES te noemen. De kaassmaak van het 'oude recept' is in geen velden of wegen te bekennen. De smaak is ranzig. Oude kaas die te lang (zeg een week of tig) buiten de koelkast heeft gelegen is nog lekkerder.

Nooit zal een vrijdagavond meer dezelfde zijn. Weg nostalgisch gevoel. Geen herinneringen meer naar vroeger, naar thuis waar de kaaskoekjes smaakten zoals de Tucjes Cheese, Fromage, Kaas, Queso  volgens het 'oude recept'.

LU, bedankt dat jullie de oude vertrouwde Tuc om zeep hebben geholpen! Echt, super!

Rum, de kleine bruine draak



Rum met snor



De lente is weer in aantocht en ik ben benieuwd of Rum het weer op haar 'heupen' krijgt en een nestje wil gaan bouwen. Dan loopt ze rond met een pluk hooi of stro in haar bek totdat ze kaakkramp krijgt.

Rum is bijna 9, blind en loopt niet meer als een kievit. 't Is een kleine chagrijn, die Rum. Zolang ze maar bij vriendje Sjakie kan zijn is alles goed.

Rum heb ik destijds gratis afgehaald in Purmerend (nou ja, eigenlijk mijn zus, die woont daar in de buurt). Rum mocht mijn nijn Jut gezelschap houden die wegens hormonen gescheiden was van broer Jul die sinds 2007 gezellig samenwoont in Monnickendam met vrouwlief Bo.

lepeltje-lepeltje met Sjakie

Rum was 4,5 jaar toen ik haar kreeg en had al die tijd alleen in een hokje gezeten. Vrouwtjeskonijnen zijn van nature als niet zo heel erg lief en als je dan ook nog eens 4,5 jaar alleen bent, tsja, da's niet bevorderlijk voor een konijnenhumeur. Het eten werd naar binnen gegooid en ik geloof dat we een paar maanden stro tegenkwamen bij het schoonmaken van haar hok.

Sinds Rum door een watervalletje kijkt komt ze niet meer in het bovenste deel van hun villa maar blijft ze veilig op de begane grond. Een ingrijpende verbouwing zit er voorlopig niet in, ze kan haar weg nu prima vinden. Vooral niets verplaatsen anders botst ze er tegenaan. Een klein voordeel van haar blindheid: we kunnen haar nu zomaar aanraken en heel even aaien. Totdat ze in de gaten heeft dat we Sjakie niet zijn. Dan gromt ze en huppelt ze zo snel ze kan naar een veilig hoekje achterin het hok.

kerstmodellen 2008

Rum heeft na Jut (overleden in zijn slaap door gas in zijn buik) ook nog samengewoond met Drenco (vermoord door een bunzing) en is sinds 2008 het vrouwtje van Sjakie en is ze het gelukkigste konijntje in konijnenland.

Mijn eerste Photoshop avontuur

Vandaag voor het eerst aan de slag gegaan met Photoshop. Handig hoor, zo'n wegpoetstooltje. Nu er wat vaker mee werken en dan wordt 't resultaat vast een stuk beter. Alle begin is moeilijk.


voor





na



Mijn Bijlmer

Als je vertelt dat je opgegroeid bent in de Amsterdamse Bijlmer (Bijlmermeer of Amsterdam-Zuidoost wordt de wijk ook wel genoemd) dan zie je bij de mensen al gauw een soort van schrikreactie ontstaan. De ogen worden groter, er vormt zich het denkbeeldige vraagteken én een uitroepteken boven hun hoofd.

Ja, want in de Bijlmer, daar wonen toch zoveel donkere mensen (lees buitenlanders)? Worden er mensen neergeschoten, winkels overvallen, mensen beroofd, staan echt alleen maar flats en onder die flats heb je van die kelderboxen waar van alles en nog wat gebeurt. Ja, want in de Bijlmer is het echt één doffe ellende. Uh-huh. NIET DUS. Oke, toegegeven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn maar ja, waar heb je dat wel?

Wij zijn in 1969 in de Bijlmer komen wonen. Alles mooi, ruime flats, overdekte parkeergarages, auto's reden op verhoogde wegen, een groot park om de hoek, winkelcentrum in de buurt. Lang leve de lol.

We konden vanaf dat we een paar turven hoog waren gewoon lekker buiten spelen zonder dat we ons zorgen hoefden te maken over auto's die ons aan zouden kunnen rijden. De straat was van óns! En dat heeft de straat gemerkt. Als we niet op school zaten of sliepen dan waren we op straat te vinden.

Klimrekken, zandbakken, grasvelden, tennisbanen, basketbalveldjes, bouwplaatsen, hier en daar een springer, ongerepte natuur, een park met kunstwerken om op te klimmen, water om in te varen en potloodventers om aan te geven, aan alles was gedacht om de Bijlmerkindjes een onbezonnen jeugd te bezorgen. Nou, ik kan je vertellen, dat is gelukt. We hadden zelfs een een klimrek waar water uitspoot in de zomer, ik geloof dat die vanwege gebrekkig onderhoud en/of de aanwezigheid van bloedzuigers gesloten is.



De zusjes Wiersma
vlnr Natascha, Miranda, Rhona

Ik had me geen betere jeugd kunnen bedenken. Vanaf het balkon keek je links richting het park, rechts richting Abcoude en keek je naar voren, dan woonde op 1 hoog in de andere flat de jongen die mijn hartje sneller deed slaan. Niet dat het ooit maar íets geworden is, zelfs niet toen ik aanbood zijn krantenwijk voor een weekje over te nemen. Maar dat terzijde. Ik dwaal af.

Het was feest toen de metro werd doorgetrokken zodat we op eenvoudige wijze naar het centrum van de stad konden. Er ging een wereld voor ons open. Op weg naar het metrostation Bijlmer liep je door de velden met orchideeën en andersoortig zeldzaam groen met bloem. Op die plek is inmiddels de Amsterdamse Poort gevestigd.

Ik ben zelf al ruim 20 jaar weg uit de Bijlmer, mijn ouders en een van mijn zussen wonen er nog dus ik kom er nog wel eens. Na jarenlang laten verloederen van de Bijlmer is een grootschalig project gestart om de Bijlmer grondig 'aan te pakken'. Flats worden gesloopt en er komen eengezinswoningen en mooie appartementenen voor terug. Ons geliefde Bijlmerpark is spijtig genoeg compleet gestript en 'landschapsarchitectonisch' verantwoord gepimpt. Als het helemaal klaar is ga ik er zeker eens kijken.

De Bijlmer, ik denk er regelmatig met veel plezier aan terug. Ik dank mijn ouders, zussen en al mijn vriendjes en vriendinnetjes, ik heb echt de beste jeugd gehad die je je maar kunt bedenken.

Lang leve de Bijlmer!

abdij duifje

Dit duifje was moe van een lange vlucht of te lui om te vluchten. Tijdens een rondleiding in en om Abdij Koningsoord in Oosterbeek (een ontwerp van Gert Grosfeld) zat dit duifje in de tuin. Ik denk dat het duifje al snel doorhad dat de abdij een rustig stekje was om even tot zichzelf te komen.

geiten

(niet voor mensen met een zwakke maag)

Hartje winter zijn wij even een weekje naar het zonovergoten Fuerteventura afgereisd. Heerlijke week gehad met, jawel, veel zon, fietstochtje langs de noordkust en een wandeling naar de top van een kraterrand een kilometertje of wat buiten Corralejo. De kraterrand is op slechts 286 m hoogte maar 't was me wel even een klimmetje.

Op de heenweg, onderaan de berg liepen we langs een geitenboerderij. Even over het hek heen gegluurd, altijd schattig geitjes. Hét symbool van Fuerteventura is namelijk de geit. 
Binnen het uur hadden we de top bereikt en na een slokje water, koekjes en de nodige kiekjes begonnen we aan de tocht naar beneden. Altijd saai om via dezelfde weg terug te gaan dus we kozen een andere route.

Lopen, lopen, lopen, onderuitgaan, lopen, lopen. Enfin, lijkt me duidelijk. Uiteindelijk beneden aangekomen konden we weer op een weg lopen, een dirt track. In een bocht zag ik op gegeven moment een geit. Dolenthousiast liep ik de richting op waar de geit stond, ik was wel verbaasd dat het beest niet wegliep. Dichterbij gekomen zag ik waarom. 't Beest was morsdood. En hij was niet de enige. Overal lagen botten en in verre staat van ontbinding zijnde en gemummificeerde geiten. 

Blijkbaar waren we beland bij de plek waar de geitenboer zijn dode beesten dumpte. Kennelijk is op Fuertevenuta geen kadaverbeleid (of wel en is dit een lekker goedkoop alternatief).

En tja, ik ben ik en ik vind  'kadaverfotografie' best wel interessant. Is een soort van rode draad. Ik geloof dat ik op iedere vakantie wel een dood beest op de gevoelige plaat vastleg. Zal er eens een blogje over schrijven.